JUNCUS

I.

JUNCUS

Vitgilianus, Senator, tamquam libidinum Messalinae conscius, a Claudio Caes. poena affectus. Tac. Ann. l. 11. c. 35.

II.

JUNCUS

a iungenod dictus, quoniam eius usus ad iuncturas utilis, vel quod iunctis radicibus haeteat, Isid. Aegyptiis olim, non minusquam papytus, et Hispanis spartum, ad calceamenta in usu fuit cum iunci, quotum feracislima est Aegyptus, teste Plin. l. 21. c. 18. in Funes, strata, corbes atque adeo calceos, aeque commode, ac spartum Hispanicum, compingi contexique veleant. Unde Mosis ad rubum ardentem accedere prohibiti calceamenta ex iunco matino contexta, sunt qui dicant: voluntque ideo iuslum esse divinitus calceos exuere, quod Deus praevidens, Filium suum aliquando hominem factum, inter caetetas suppliciorum acerbitates, coronâ ex eiusmodi iunco matino compactâcoronandum, indignum iudicaverit, servum id pedibus calcate, quod ipsius Dominus in capite aliquando gesturus eslet. Cum obicitur, tam acutis spinis Iuncum illum, qui Graecis ὀξύχοινος, aliis rhamnus, nonnullis carvectum appellatur, asperari, ut vix manibus tractari queat: Respondent, potuisse iuncum illum, compingendis calceis aliisque id genus destinatum, tenerum evelli, priusquam in thamnum excresceret, spinisque asperaretur. Vel etiam, si qui forte aculei in ipso eminerent, facile potuisle aut manu avelli, aut ferto abradi, aut quovis alio modo atteri, atque contundi. Quemadmodum apud Gallos straminei calcei, (quorum usus domorum septis non egreditur) e contusis contextisque segetum culmisfiunt, olimque Hispani spartum suum malleis contudisle videntur, quo facilius in funes contorqueri, aut in strata contexi, aut in calceos compingi posset. Vide B. Balduin. de Calceo Antiq. c. 3. et plura si voles, de iuncea CHRISSTI corona, apud Salmeron. Tom. 10. tract. 30. Riberam Comm. in Ionam, et Osorium Conc. de cor. Christi. Ad tegetes porto texendas, adhibitum iuncum, habes apud Plin. l. 20. c. 18. Ibidem de holoschoeno, iunci specie, (χοῖνος enum Graecis hic dicitur) Utilissimus, ait, ad vitilia, ad nassas marinas, vitilium elegantium nexus, lucernarum lumina. Sed et in coronis usitatum olim iuncum, docet Strabo, quosdam Hispanos capite gestare sundas iunceas tres, memorans l. 3. quas Philetas vocat κόμμα μελάχκραινον, iunceum ornamentum, apud C. Paschal. Coron. l. 4. c. 1. In annulisquoque, utisupra diximus. Medioaevo alius usus accessin Per Iuncum enim investituta, occuttit in Tabular. Vindocin, apud C. du Fresne, ubi vet. Charta sic habet: Tunc inclinavit se Comes et accepit viridem scripum: etiam domus recenter erat iuncata, sicut solemus facere, quando aliquem personoe potentis vel dominum suscipimus vel amicum. Tunc iunco ipso non tam donum faciens, quam restaurationem, dedit, etc. Plura hanc in rem vide apud Plin. ubi supra, et Salmas. ad Solin. p. 262. et seqq. ubi quid inter iuncum et spartum intersit, inter alia accurate docet: p. item 1049. ubi de lunco odorato, quem laudatissimum Nabathaeam mittere Plin. d. l. ait. A iunco, Ι᾿ουγκάριον πεδίον, Iuncarium campum dictum, in Hispania citetiore, uti a spatto Σπαρτάριον πεδίον, Spartarmm campum, memorat Strabo l. 3. ubi de Emporitanis. Vide quoque in voce luncarioe A' iunco vero odorato, Iuncinum oleum, de quo Plin. d. l.